Ο Μολιέρος με εντυπωσίαζε και μ’ έκανε να γελάω από μικρή, θυμάμαι μία παράσταση του “Αρχοντοχωριάτη” που με είχε πάει η μαμά μου όσο ήμουν ακόμα στο δημοτικό. Δεν ξέρω αν ήταν τα κουστούμια ή οι ερμηνείες, αλλά είχα μαγευτεί. Ας έρθουμε στο παρόν, όπου καιρό τώρα προσπαθούσαμε με την παρέα μου να βρούμε χρόνο να πάμε στην εν λόγω παράσταση. Παρένθεση. Δεν συμπαθώ την ενήλικη ζωή, γιατί όλοι τρέχουν και κανείς ποτέ δεν προλαβαίνει τίποτα ουσιαστικό, παρά μόνο δουλειά και πληρωμές κι άντε και κανά 6ωρο ύπνο. Κλείνει η παρένθεση. Μετά από ιντερνετικές διαπραγματεύσεις λοιπόν, κλείσαμε για τις 7/01 στην απογευματινή παράσταση των 18:00.
*Πριν σηκώσουμε την “αυλαία” να πω ότι όσα θα διαβάσετε παρακάτω αποτελούν καθαρά την άποψη ενός θεατή και όχι κριτική.*
Λίγα λόγια για την υπόθεση: Πρόκειται για μια σύγχρονη ανάγνωση του κλασικού έργου του Μολιέρου, σε νέα έμμετρη μετάφραση του βραβευμένου ποιητή Γιώργου Μπλάνα.
Ο Ταρτούφος, ένας απατεώνας που παριστάνει τον βαθιά θρησκευόμενο, καταφέρνει να πείσει τον -κατά τα φαινόμενα-εύπιστο μεγαλοαστό Οργκόν για το πόσο ειλικρινής και δυνατή είναι η πίστη του, τόσο ώστε ο πρώτος καταφέρνει να…μετακομίσει στο σπίτι του Οργκόν το οποίο φέρνει πάνω – κάτω. Εκεί ο Ταρτούφος έρχεται αντιμέτωπος με την οικογένεια του Οργκόν που βάζει σκοπό να τον “ξεσκεπάσει”. Τελικά όμως ποιος είναι ο απατεώνας;
Οι ερμηνείες:
Οι συντελεστές της παράστασης ήταν όλοι εξίσου καλοί και κάθε μία ερμηνεία ξεχωριστή, εγώ επέλεξα να γράψω για τις τρεις που με εντυπωσίασαν περισσότερο.
Ο Αιμίλιος Χειλάκης ενσαρκώνει έναν πολύ ιδιαίτερο, σκοτεινό και συνάμα πειστικό Ταρτούφο. Σε κάνει να τον φοβάσαι και να τον θαυμάζεις ταυτόχρονα. Δεν έχει ίχνος υπερβολής στην ερμηνεία του, κάτι που εμένα μου αρέσει ιδιαίτερα, εκπέμπει δέος και εν γένει τον βρήκα εξαιρετικό.
Ο Άλκης Κούρκουλος είναι τόσο φυσικός στο ρόλο του Οργκόν, που αισθάνεσαι λες και τον παρακολουθείς στην καθημερινότητα του κι όχι να ερμηνεύει έναν ρόλο. I rest my case.
Έκπληξη, για μένα, ήταν ο Αλέξανδρος Βάρθης τον οποίο δεν είχα ξαναδεί στο θέατρο. Ως Δάμις, γιός του Οργκόν, σε συνεπαίρνει, σε κάνει να ξεχνάς ότι είσαι σε θέατρο και καταφέρνει όσο βρίσκεται στη σκηνή και ερμηνεύει να μην παίρνεις το βλέμμα σου από πάνω του. Η ερμηνεία του επαναστάτη νέου αγγίζει τα όρια του καρτούν (με την καλή έννοια) και αν ποτέ με ρώταγαν τι θα ήθελα να τον δω να ερμηνεύει, θα διάλεγα τον Τζόκερ.
Η σκηνοθεσία: Όπως έγραψα και πιο πάνω αυτή είναι η άποψη ενός θεατή κι όχι επαγγελματική προσέγγιση οπότε ελπίζω ως τέτοια να τη λάβεις υπόψη σου, αγαπητέ αναγνώστη.
Μέσα λοιπόν από αυτή την σκοπιά, θα προσπαθήσω να ερμηνεύσω δύο στοιχειά της σκηνοθεσίας τα οποία θεωρώ πολύ ευρηματικά.
1) Οι περούκες των χαρακτήρων. Στα δικά μου μάτια η περούκα ήταν η μάσκα της υποκρισίας. Όλοι οι χαρακτήρες ανεξαιρέτως, φορούσαν υπερβολικές περούκες ώσπου ξεκίνησε να αποκαλύπτεται η αλήθεια και μαζί έφυγαν και οι περούκες.
2) Ο καθρέπτης στο φόντο της σκηνής και η στάση του σώματος. Στο σκηνικό βλέπουμε ως φόντο έναν καθρέπτη ο οποίος γέρνει προς τη μία πλευρά. Επίσης οι ηθοποιοί όσο ερμηνεύουν γέρνουν το σώμα τους σαν να βρίσκονται σε ανηφόρα, σαν είναι κούκλες ψεύτικες που κάποιος τις κινεί. Για μένα αυτά τα δυο τεχνάσματα συνδέονται. Προσπαθώντας να σκεφτώ το νόημα, κατέληξα στη σκέψη ότι το “στραβό” της υπόθεσης αποσκοπεί στο να τονίσει το πόσο “στραβή”, δηλαδή ψεύτικη είναι η κατάσταση που διαδραματίζεται. Όλα σε αυτό το σπίτι πάνε στραβά (εκτός της γιαγιάς).
Μια μοντέρνα ματιά σε ένα κλασικό έργο. Ένας συνδυασμός ριψοκίνδυνος που στην προκειμένη πέτυχε στο 100%. Αν δεν έχετε δει την παράσταση σπεύσατε.
Πληροφορίες για την παράσταση:
Θέατρο Τζένη Καρέζη
Παραστάσεις: Κάθε Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή
Εισιτήρια: Viva.gr και στο 2103636144
Δείτε περισσότερα:https://goo.gl/DN6CmO
Υ.Γ. Όλες οι φωτογραφίες αυτού του άρθρου είναι από την σελίδα της παράστασης στο facebook, δεν ανήκουν στο http://www.blueberrymints.com Η χρήση τους γίνεται μόνο ως παράθεση αποσπασμάτων για την τεκμηρίωση όσων γράφτηκαν.
Blueberry Mints 