Μια από τις πολλές παραστάσεις που παίζονται στα αθηναϊκά θέατρα, με σκοπό να ποιήσουν ήθος στους θεατές, είναι και αυτή του Θεάτρου Βρετάνια. Ο Ι. Κακλέας σκηνοθετεί την χιλιοπαιγμένη και γνωστή κωμωδία του Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι», προσπαθώντας να μεταφέρει την ατμόσφαιρα της αναγεννησιακής Πάδοβας στη σκηνή του θεάτρου και έτσι να μας απομακρύνει για δυο περίπου ώρες από την πεζή και αγχώδη πραγματικότητα και καθημερινότητά μας.
Κατά την άποψή μου τα καταφέρνει θαυμάσια. Το εξαιρετικό καστ των ηθοποιών, τα ευρηματικά σκηνικά, οι εναλλασσόμενοι φωτισμοί και οι σωστές μουσικές επιλογές συνεπαίρνουν το κοινό και το κάνουν να ξεχαστεί, να χαρεί, να γελάσει τρανταχτά, το κάνουν να ψάχνει την επόμενη τοποθέτηση των ηθοποιών επάνω, δίπλα ή και έξω από τη σκηνή. Με λίγα λόγια πηγαίνει την ψυχή μας σε άλλες καταστάσεις και συνθήκες. Δηλαδή μας ψυχαγωγεί κυριολεκτικά.
Η έναρξη μπορεί να ξενίσει λίγο, αλλά σύντομα η εντυπωσιακή χορογραφία, η δυνατή μουσική αλλά κυρίως η απίστευτη ικανότητα του θίασου στο μιούζικαλ μας βάζουν στο πνεύμα της αναγεννησιακής Ιταλίας όπου κυριαρχούσε, εκτός της Επιστήμης, της Φιλοσοφίας και των Καλών Τεχνών, ο Έρωτας που ξεμυάλιζε ακόμα και τους πιο αποφασισμένους υποψήφιους φοιτητές.
Μέχρι τη στιγμή που η φωνή της Μαρίας Ναυπλιώτου σκίζει το ροζ πέπλο που μας είχε τυλίξει. Αγέρωχη, κυριαρχεί στη σκηνή την οποία αλωνίζει απ’άκρη σε άκρη επιβάλλοντας την παρουσία της «στρίγγλας». Ποιος είδε την Κατερίνα και δεν τη φοβήθηκε! Στο πέρασμά της εξαφανίζονται όλοι. Στη ματιά της καθηλώνονται μικροί, μεγάλοι, συγγενείς, ξένοι, άντρες και γυναίκες.
Όλοι; Όχι βέβαια! Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, δηλαδή ο Πετρούκιος, γελά, καγχάζει, κολακεύει, κοροϊδεύει και τελικά επιβάλλει την παρουσία και την άποψή του. Συγκλονιστικός, σχεδόν εξαφανίζει απο σκηνής όλους τους άλλους και τα μάτια καρφώνονται σε εκείνον και εκείνη. Θα τα καταφέρει να υποτάξει το θηλυκό που τρομοκρατεί τους πάντες; Θα καταφέρει να πάρει τα φιλιά της Κατερίνας; Μα φυσικά. Ο Σαίξπηρ δίνει χαρούμενο τέλος στην κωμωδία του. Η Στρίγγλα έγινε αρνάκι.
Η τελευταία σκηνή, με τον ήρωά μας να ψάχνει απεγνωσμένα τον έρωτα και αυτός να του ξεγλιστρά, όχι χαρούμενα μα θλιμμένα δείχνει νομίζω και την ουσία του έργου. Αξίζει να έχει κανείς δίπλα του μια ξεδοντιασμένη τίγρη; Αξίζει μια τίγρη να έχει μονίμως τα δόντια και τα νύχια της έτοιμα για επίθεση; Μήπως τελικά η αγάπη, ο έρωτας και εν κατακλείδι ο γάμος έχουν να κάνουν με τους συμβιβασμούς και πόσους απο αυτούς είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε;
Ξεχωρίζουν η πάντα θεατρική και απολαυστική στα μάτια και τα αυτιά Μαρία Ναυπλιώτου. Τις στιγμές που παίζει χωρίς να μιλά είναι αυτό που λέμε breathtaking.
Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, για τον οποίο ήμουν επιφυλακτικός πριν την παράσταση, είναι πραγματικά θαυμάσιος. Χωρίς μούτες, χωρίς υπερβολές. Μετρημένος εκεί που πρέπει. Φωνακλάς αλλού, αλλά μόνο όσο χρειάζεται. Προκλητικά αφαιρετικός σε κάποιες στιγμές αναδεικνύει το ταλέντο του και την υποκριτική του αυτοπεποίθηση.
Οι ερμηνείες όλων ανεξαιρέτως των ηθοποιών είναι θαυμάσιες. Έχουν υπέροχη κίνηση, ρυθμό, άρθρωση, τοποθέτηση στη σκηνή. Αλλά υπάρχει κάποιος που ξεχωρίζει ανάμεσά τους. Ο εξαίσιος Στέλιος Ιακωβίδης. Κρατήστε το όνομα, θα μας χρειαστεί στο μέλλον. Γιατί μόνο λαμπρό μέλλον μπορεί να έχει μπροστά του αυτός ο αεικίνητος, πολυπρόσωπος νέος ηθοποιός.
Αξιοπρεπέστατη παράσταση, με πολυμελή θίασο, έξοχους κορυφαίους ερμηνευτές και μοντέρνα, αλλά όχι ακραία σκηνοθετική ματιά. Αξίζει να τη δείτε και να χαρίσετε στους συντελεστές της απλόχερα το χειροκρότημά σας.
*Η παράσταση ολοκληρώθηκε στις 09/04/2017*
Υ.Γ. Οι φωτογραφίες αυτού του άρθρου δεν ανήκουν στο http://www.blueberrymints.com Η χρήση τους γίνεται μόνο ως παράθεση αποσπασμάτων για την τεκμηρίωση όσων γράφτηκαν.
Blueberry Mints 